Edmundi Trotii Epitaphium - Poem by Andrew Marvell

Charissimo Filio
Edmundo Trotio
Posuimus Pater & Mater
Frustra superstites.
Legite Parentes, vanissimus hominum ordo,
Figuli Filiorum, Substructores Hominum,
Fartores Opum, Longi Speratores,
Et nostro, si fas, sapite infortunio.
Fruit Edmundus Trottuis.
E quatuor masculae stirpis residuus,
Statura justa, Forma virili, specie eximic,
Medio juventutis Robore simul & Flore,
Alpectu, In cessu, sermone juxta amabilis,
Et siquid ultra Cineri pretium addit.
Honesta Diciplina domi imbutus,
Peregre profectus
Generosis Artibus Animum
Et exercitiis Corpus firmaverat.
Circaeam Insulam, Scopulos Sirenum
Praeternavigavit,
Et in hoc naufragio morum & saeculi
Solus perdiderat nihil, auxit plurimum.
Hinc erga Deum pietate,
Erga nos Amore & Obsequio,
Comitate erga Omnes, & intra se Modestia
Insignis, & quantaevis fortunae capax:
Delitiae Aequalium, Senum Plausus,
Oculi Parentum, (nunc, ah, Lachrymae)
In eo tandem peccavit quod mortalis.
Et fatali Pustularum morbo aspersus,
Factus est
(Ut verae Laudis Invidiam ficto Convitio levemus)
Proditor Amicorum, Parricida Parentum,
Familiae Spongia:
Et Naturae invertens ordinem
Nostri suique Contemptor,
Mundi Desertor, defecit ad Deum.
Undecimo Augusti; Aerae Christae 1667.
Talis quum fuerit Calo non invidemus.